کتاب ارمیا

چشمان مصطفا، ارمیا را بر خطوط کتاب ترجیح دادند اما چشم هایش مثل همیشه از نخستین در نماز ارمیا جلوتر نرفتند، یعنی نمی توانستند. چه گونه به آن چشمان نیم باز مشکی مشکی می توانستی چشم بدوزی، زمانی که تو را نگاه نمی کند و افق دیدش جایی ماورای تو سنگر است؟ چه گونه چادر گل منگلی نگاهت را بر سجده ی ساده اش پهن می کردی، زمانی که شانه های ارمیا در سجده ی بی صدا می لرزید؟ مصطفا کتاب را بست، عینکش را در آورد و آن را با دست مالی که در میان لباس های خاکی اش به طرز عجیبی تمیز مانده بود، پاک کرد. یکی از شیشه های عینک لق شده بود. آرام گفت:

- موجی شده.

و بعد باز هم بی اختیار نگاهش ارمیا را و نمازش را به عینک ترجیح داد...

• چشم هایش ~بزرگ علوی
• نور زمستانی ~امید رضائی
• سمفونی مردگان ~عباس معروفی
• من او ~رضا امیرخانی
• چراغ ها را من خاموش می کنم ~زویا پیرزاد
• موارد بیشتر (26364)

• نفحات نفت: جستاری در فرهنگ نفتی و مدیریت دولتی ~رضا امیرخانی
• بیوتن ~رضا امیرخانی
• قیدار ~رضا امیرخانی
• داستان سیستان: 10 روز با ره بر: یادداشت های شخصی ~رضا امیرخانی
• جانستان کابلستان: روایت سفر به افغانستان ~رضا امیرخانی، الیاس پیراسته(عکاس)، احسان عباسی(عکاس)